|
so:text
|
Chorągwie, girlandy, przystrojone ulice, lśniące mundury, pióropusze, żołnierze, parady wojskowe, przyjęcia, owacje tłumu : jedno wielkie zaślepienie, hałas, wrzawa, zamieszanie i szaleństwo. I dla kogo? Wszystko to dla biednego człowieka, stojącego może znacznie niżej pod względem moralnym od tylu innych, zapomnianych przez świat i nie mających takiego jak on szczęścia w życiu . Człowiek ten piastuje wielką władzę, jest królem jednego z największych narodów świata, zasługuje więc na cześć i szacunek. Świat czyni wokół niego tyle hałasu, bo podoba mu się jego piękny strój, wspaniała asysta i sądzi: na tym polega szczyt piękna piękna i wielkości. A przecież ten człowiek, choć protestant, uczynił w Rzymie coś dobrego. Co takiego? Umiał wznieść się ponad przejawy antyklerykalizmu włoskiego oraz obcego i – choć sam u szczytu chwały – nie wstydził się, przeciwnie, uważał sobie za zaszczyt złożyć wizytę i uchylić czoła przed innym człowiekiem, przed biednym, prześladowanym starcem, którego uznał za większego od siebie, przed papieżem, Namiestnikiem Chrystusa. Heretyk, król protestanckiej Anglii, prześladującej od przeszło trzech wieków Kościół katolicki, udaje się osobiście do papieża, by złożyć mu hołd. (pl) |
