|
so:text
|
Nie umiem, nie chcę opisywać tych potwornych mąk, jakie przyszło mi znieść w czasie nieruchomego leżenia na plecach przez pięć miesięcy. Ale nie ból połamanych kości był najgorszy. Dusiłam się, gdyż do klatki piersiowej zbyt ciasno przylegał pancerz gipsowy, a moja pojemność płuc jest dość pokaźna, wyrobiona przez śpiewanie. Traciłam przytomność, majaczyłam, spać nie mogłam. W nocy mama siedziała przy mnie i trzymała moją prawą, zdrową rękę. Nie spała wraz ze mną, opowiadała mi to samo tysiące razy, o co ją prosiłam, ciągle na nowo. „Opowiedz mi, jak to będzie, kiedy już będę bez gipsu”. Narysowała mi na kartonie kalendarz dni, które mnie dzieliły od wyjazdu do Polski. Codziennie rano podawała mi pióro, a ja zasmarowywałam z pasją każdą następną datę. (pl) |
