|
so:text
|
Za secesją południowych stanów – do której doszło, gdy na prezydenta wybrano Lincolna, kandydującego z ramienia nowej Partii Republikańskiej – stała długa seria konfliktów politycznych między Południem i Północą. Spór ten nie dotyczył oceny moralnej niewolnictwa jako instytucji; większość mieszkańców Północy nie troszczyła się o tę kwestię do tego stopnia, by zdobyć się na jakiekolwiek poświęcenie dla tej sprawy, zwłaszcza gdyby miało to oznaczać wojnę. Nie był to również konflikt pomiędzy ludem Północy a ludem Południa, lecz starcie elit. Większość białych mieszkańców Północy nie była uprzywilejowana ekonomicznie, ani silna politycznie; także większość białych mieszkańców Południa stanowili ubodzy farmerzy, nie zaś decydenci i bogacze. Północna elita pragnęła ekspansji gospodarczej, czyli wolnego obrotu ziemią, wolnej siły roboczej, wolnego rynku, a także wysokiego cła ochronnego dla producentów i powołania banku Stanów Zjednoczonych. Właściciele niewolników mieli świadomość, że wszystko to stoi w sprzeczności z ich interesami; byli przekonani, że dojście do władzy Lincolna i republikanów zakłóci dotychczasowy stan prosperity i uniemożliwi im dalsze prowadzenie przyjemnego życia.
Kiedy zatem Lincoln ostatecznie został prezydentem, siedem południowych stanów odłączyło się od Unii. Rozgorzała wojna secesyjna. (pl) |
