|
so:text
|
آدمی که خدا را نمی‌شناسد… در مقابل یک کوه هم که قرار می‌گیرد، احساس می‌کند که خیلی حقیر است… هر جائی که یک جلوه‌ای از عظمت و لو کوچک، وجود داشته باشد، آدمی که با خدا آشنا نیست، خودش را مقابل او حقیر و کوچک می‌بیند… اما آدمی که با خدا آشناست، در مقابل بزرگترین جلوه‌های عظمت، خودش را حقیر نمی‌بیند. چرا؟ چون معتقد است که آن عظمت و هزاران و هزاران هزار برابرِ او، متعلق به ارباب خود اوست، متعلق به خدائی است که من بندهٔ او هستم، من با او مرتبطم، من او را می‌شناسم، او به من لطف دارد. متعلق به خودش در حقیقت می‌داند… . (fa) |
