|
so:text
|
بسیاری از ما به کسی برای تنبیه خود نیاز نداریم، زیرا پیوسته خودمان را تنبیه می‌کنیم. راه‌های فراوان و بسیاری برای سرکوب و تنبیه خود وجود دارد. ما با محروم کردن خویش از آنچه به راستی می‌خواهیم یا با شیوه‌های غیرارادی و آسیب زننده، مانند کارِ زیاد یا بیش از اندازه خوردن، خودمان را سرکوب می‌کنیم. ما با پیش‌گیری نکردن از رفتارهایی که در ما احساس شرم به وجود می‌آورند، به سرکوب خودمان می‌پردازیم. هرگاه در قدردانی از خودمان برای دستاوردهایی که داشته‌ایم کوتاهی می‌ورزیم، خودمان را سرکوب می‌کنیم. ما با بررسی همه جوانب یک رویداد در ذهنمان و تجزیه و تحلیل این که چرا آن کار را بهتر انجام ندادیم و چگونه می‌توانستیم آن را به گونه‌ای متفاوت انجام دهیم، به سرکوب خودمان می‌پردازیم. ما با صرف انرژی با ارزشمان برای تلاش در راه سنجیدن این که چگونه می‌توانستیم به کلی از آن موقعیت اجتناب ورزیم، خودمان را سرکوب می‌کنیم. مهم نیست که آیا این موقعیت، یک شغل از دست رفته یا یک تماس تلفنی بدون پاسخ یا رابطه‌ای گسسته باشد، ما همیشه این انتخاب را پیش رو داریم که از هر رویداد برای آموختن و رشد استفاده کنیم یا آن را بر ضد خودمان به کار بگیریم. (fa) |
