|
so:text
|
آیا عشق و نفرت از یک چشمه سیراب نشده‌اند و آیا هر دو در اصل یکی نیستند؟ این موضوع عجیب قابل بحث و تعمق است. عشق و نفرت هرکدام در آخرین حد ترقی خویش، به مرحله صمیمیتی نهایی و رازدانی بدل می‌شوند. هر دو آدمی را چنان به محبوب یا منفورش عادت می‌دهند، چنان او را وابسته طرف می‌دارند که گویی غذای روح خود را از او کسب می‌کند. عاشق شیفته و هم چنین کسی که نفرت می‌ورزد، در شیفتگی دست کمی از عاشق ندارد. هر دو در موقع از دست دادن معبود یا منفور، یکسان تنها و بیکس و مهجور می‌مانند؛ بنابراین از نظر فلسفی این دو احساس در اصل یکی هستند با این تفاوت که برحسب اتفاق یکی در نور آسمانی دیده می‌شود و دیگری در شعاعی مخوف و غبارآلود جلوه می‌کند. (fa) |
