|
so:text
|
Երբ բոլոր նախատիպները անամոթորեն դուրս են պառթկում, մենք ուղղալարվում ենք հոմերական խորիմաստության խորքը։ Երկու կլիշե մեզ ծիծաղեցնում են, իսկ հարյուր կլիշե շարժում են մեզ, որովհետև մենք աղոտորեն զգում ենք որ կլիշեներն իրենք իրենց միջև են խոսում, մի միասնակություն տոնում... Ինչպես որ ցավի ծայրահեղության մեջ հանդիպում է զգացական բավականությանը, և խեղաթյուրման ծայրահեղությունը սահմանակցում է խորհրդական եռանդին, այնպես նաև չափից դուրս տափակության ծայրահեղությունը թույլատրում է մեզ մի ակնարկ քաղել Վսեմից։ (et) |
