|
so:text
|
سپیدهٔ تابستان را به آغوش کشیدم. چیزی هنوز به پیشانی‌ی کاخ‌ها نمی‌جنبید. آب مرده بود. اردوهای سایه ترکِ راهِ بیشه نمی‌گفت. رفتم به راه، با نَفَس‌ها که ولرم و زنده بیدار می‌شدند، و گوهران نظر کردند، و بال‌ها بی‌صدا برخاست. ماجرای نخستین، به کوره‌راهِ انباشته درجا از سوهای پریده‌رنگ و خنک، آن بود که گلی نام خود به من گوید. خنده به آبشار بور زدم که ژولیده بود میان کاجها: آن نُک، زَنخُدای را به جای آوردم، سیم‌اندام. آن‌گاه حجاب‌ها برداشتم یکان‌یکان. در کوچه‌باغ، بازوجنبان. میان دشت، که او را به خروس لو دادم. به شهر، از میانِ مناره‌ها و گنبدها می‌گریخت و من، دوانه همچو گدایی به کرانه‌های مرمری، پی‌ی او می‌کردم. بالای راه، نزدیک بیشهٔ برگِبو، گیرش انداختم در انبوهی‌ی حجابهای او، و اندکی حسِ پیکرِ پهنوَرَش کردم. سپیده و کودک پای بیشه فرو افتادند. به بیداری، نیمروز بود. (fa) |
