|
so:text
|
Jan Kazimierz Polski i Szwecji Król, starożytnej Jagiellonów krwi, rodu Wazów ostatni, ale znakomity nauką, męstwem, pobożnością. Zwycięstwem okazując się królem, łaskawością ojcem. Nareszcie przez dwadzieścia lat panowania swego, los męstwem pokonywając. Dwór miał w obozach, pałac w namiotach, widowiska w tryumfach . Gdy nic znamienitszego działać nie mógł, dobrowolnie zrzekł się panowania w roku 1668. Wtenczas łzy, których za panowania nikomu nie wycisnął, z ócz płynęły wszystkich zgromadzonych, którzy odchodzącego króla nie inaczej tylko jak odchodzącego ojca żałowali. Resztę życia przepędził na usługach pobożności . Królewskie serce zakonnikom, tegoż zgromadzenia, którego był opatem, w dowód miłości, umierając przekazał; które to serce oni opłakiwając go w tym grobie pochowali. (pl) |
