|
so:text
|
غزلی را برند دست‌به‌دست // شاعری کرده باز غوغایی // انجمن‌هاست بر سر غزلی // بر سر قطره‌ای ز دریایی؛ // کیست این نغمه‌ساز باغ بهشت؟ // که درین خاکدان گرفته مقام؟ // کیست آن دلربای شهرآشوب؟ // که به این روح می‌دهد الهام؟ // گوش جان بر زبان دل ندهد // سوز دل، با زبان جان گوید، // سخن عشق و آرزو و امید // از زبان فرشتگان گوید؛ // هرچه غم بر دلش زند آتش، // هرچه ناکامیش ز جان کاهد، // باز این راه را به سر پوید! // باز معشوق را به جان خواهد! // همه دانند کاین سخن‌پرداز، // جان دهد عاقبت به خاطر دوست، // خلق گویند: "خوش به حال کسی // کاین غزل‌ها برای خاطر اوست!" // آخر ای دلربای شهرآشوب، // بر منت ظلم و جور تا چند است؟ // کس نداند که نغمه‌سازبهشت // به نگاه تو نیز خرسند است! (fa) |
