|
so:text
|
Niestety, Polacy nie potrafią się śmiać z pewnych rzeczy i szybko się obrażają. Powiesz „Katyń”, „Powstanie Warszawskie”, „Jezus”, „ksiądz” i jest foch. Ludzie nie zastanawiają się nad kontekstem, w którym używa się tych słów. Nikt nic nie analizuje. Najlepszym przykładem niech będzie skecz, którego już nie gramy, gdzie dresiarz Leszek spotyka polityka. Rozmawiają m.in. o tym, że kumpel owego dresiarza – Blacha – odszukał Putina i tak mu „pociągnął z bańki, że Putin zaczął przepraszać za jakiś Katyń”. I ludzie się obruszyli, że my jako kabaret śmiejemy się z Katynia. Ja się pytam – gdzie?! Przecież tu chodziło o to, że według nas jedyną opcją, żeby Rosjanie przeprosili za Katyń jest to, żeby kilku dresiarzy pobiło Putina. Tylko kto się nad tym choć na sekundę pochyli? Ludzie usłyszą słowo „Katyń” i już się emocjonują. Zero analizy. Albo dlaczego nie można się śmiać z papieża? Przecież to jest człowiek, a każdy człowiek ma lepszy dzień i gorszy. On pewnie też czasem chce po prostu usiąść w kapciach przed konsolą i w ogóle nie otwierać tego swojego okna. (pl) |
