|
so:text
|
Dla ówczesnych kronikarzy zdeformowane ciało Ryszarda było oznaką jego złego charakteru, zaś jego działania z 1483 r. przyczyniły się do stworzenia wizerunku wyjątkowo ohydnej postaci, która miała rzekomo od urodzenia wielkie, sterczące zęby, i była niezwykle owłosiona, na plecach miała garb, a poza tym uschłe ramię i szkaradną twarz. Według jednego z kronikarzy Ryszard był małomówny i wiecznie niespokojny, „prawą dłonią nieustannie to wyciągał do połowy sztylet z pochwy, to znów go z powrotem chował”. Niektórzy historycy sądzą, że owi dziejopisarze przesadzili z ułomnościami Ryszarda, pewne jest jednak, że przyszłe pokolenia znają go jako nerwowego i ponurego garbusa, sportretowanego przez Williama Shakespeare’a w jego Ryszardzie III, osobnika „tak nieforemnie i nędznie , że wszystkie psy ujadają, gdy stanę w pobliżu”. (pl) |
