|
so:text
|
Od samego początku pociągały mnie lektury, które wykraczały poza to, co zwyczajne i codzienne. Chyba jest taki typ umysłu, który fascynuje się tym, co niezwykłe, graniczne, fantastyczne, wykraczające poza. Uwielbiałam fantastykę klasyczną i doceniałam ją u wielkich pisarzy. Na półkach bibliotecznych szukałam w podnieceniu zawsze tych tytułów, które miały w sobie „niesamowite”, „fantastyczne” itp. Czytałam zachłannie s-f – wszystko, co wpadło mi w ręce. Koniec szkoły podstawowej – to Lem, czytany po wielokroć, niektóre przygody Ijona Tichego znałam na pamięć. Nigdy natomiast nie udało mi się zachwycić fantasy. Prenumerowałam Fantastykę i mam cały czas spore zbiory tego pisma. W latach 80-tych każdy nowy numer witałam z niecierpliwością. Wtedy też, na początku lat 80 na studiach odkryłam Dicka i czytałam wszystko, co napisał. Uważam, że to absolutnie wielki pisarz XX wieku – proroczy i niezwykle głęboki, który nie tylko przewidział wiele zjawisk, ale postawił wtedy takie pytania, na które wciąż dziś próbujemy znaleźć odpowiedź. To bez wątpienia niezwykły geniusz, niedoceniony w trakcie swojego życia, któremu też nie przysłużyło się to, ze pisał fantastykę, przez co był traktowany przez mainstream jako dziwak. (pl) |
