|
so:text
|
ذهنی که این شکل از هستی را داراست کاملاً در مورد آن هستی باید با خود کنار بیاید. صیانت نفس وی در برابر شهر بزرگ از او طلب می‌کند که رفتاری با سرشت اجتماعی نشان دهد که کمتر از رفتارش با خویشتن منفی نیست. ما به لحاظ صوری حالت ذهنی کلان‌شهرنشینان را نسبت به یکدیگر، احتیاط اصطلاح می‌کنیم … در چنین شهری آدمی هر کس را که ملاقات می‌کند می‌شناسد و با او رابطه دارد. اگر قرار باشد در شهر نیز که برخوردهای خارجیِ مستمر بی‌شمارند چنین اتفاقی بیفتد، آدمی کاملاً به لحاظ درونی به اتم‌های بی‌شمار تجزیه می‌شد و به حالت روانی تصورناپذیری می‌رسید. بعضاً به سبب این واقعیت روان‌شناختی و بعضاً به سبب حق عدم اعتمادی که آدمی در برابر خاصیت زودگذر زندگیِ کلان‌شهری دارد، لازم می‌آید که ما احتیاط کنیم. در نتیجهٔ چنین احتیاطی‌ست که اغلب، کسانی را که سالیان درازی در کنار ما و همسایهٔ ما بوده‌اند به چشم نمی‌شناسیم و همین احتیاط است که ما را در نظر مردمانِ شهرِ کوچک، سرد و بی‌ترحم جلوه‌گر می‌سازد … جنبهٔ درونی این احتیاط برونی نه تنها بی‌اعتنایی نیست بلکه بر خلاف تصور ما در اغلب موارد نوعی انزجار خفیف است و این بیگانگی و طردِ دوجانبه می‌تواند در برخورد نزدیک به هر دلیلی که باشد به نفرت و جنگ تبدیل شود. (fa) |
