|
so:text
|
در سالِ ۱۹۵۸ که هنر انتزاعی در اوج خود بود بازگشت هنر به فیگوراتیو را پیش‌بینی می‌کردم. اما، حتی فراتر از آن، می‌دیدم که نقاش خود را برابر یک فرستنده بیان خواهد کرد. «هنر کامپیوتری» حرف مرا تأیید کرد. این ابزارِ بیان، بزرگ‌ترین دستاورد عرصهٔ هنر است. در آینده، هنرمند برای مثال در عرض پانزده دقیقه خودش را ابراز می‌کند، و مخاطب‌اش اکسپرسیون را مستقیماً در خانهٔ خود دریافت خواهد کرد. اولین قدم‌ها برداشته شده اما هنوز مانندِ تمامِ جنین‌ها بی‌شکل است. بیشترِ این «اجراگرها» ایدهٔ واضحی ندارند و هنوز امکانات این رسانه را به‌طور کامل جذب نکرده‌اند، به همین دلیل می‌کوشند مفهومی قدیمی را بر رسانه‌ای نو اعمال کنند. این پدیده، که صرفاً خاص هنر هم نیست و ویژگی این زمانه است، ناشی از نبود ایده‌ای فلسفی است که بتواند غیرواقعی بودن «واقعیتی» را که در انتظار ماست توضیح دهد. (fa) |
