|
so:text
|
İnanıram ki, həyat bir çay kimidir və insanların çoxu əslində hara getmək istədiklərinə heç vaxt qərar vermədən o çaya tullanırlar. Beləliklə də çox qısa müddətdə axınla yaxalanırlar: hadisələrin axını qorxular, çətinliklər cərəyanına çevrilir. Çayın qollara bölündüyü yerə çatdıqda, şüurlu şəkildə hara getmək istədiklərinə və hansı istiqamətə uyğun gəldiklərinə qərar vermirlər. Sadəcə "suyun onları apardığı kimi gedirlər". Öz dəyərləri əvəzinə hadisələrin idarə etdiyi bir insan kütləsinin bir hissəsi olurlar. Bir gün qəzəblənmiş suyun səsi ilə oyanana qədər onlar həmin şüursuz vəziyyətdə qalırlar. Sonra, Niaqara şəlaləsindən iki metr aralıda, sükansız bir gəmidə olduqlarını kəşf edirlər. O anda deyirlər: "Vay, cəhənnəm!" Amma çox gecdir. Düşmək üzrədirlər. Bəzən emosional bir düşmədir. Bəzən düşmə fiziki olur. Çox güman ki, çaya atılmamışdan əvvəl hazırda həyatda sizə ağırlıq verən şeylərin baş verməməsi üçün daha yaxşı bir qərar qəbul edə bilərdiniz. (tr) |
