|
so:text
|
میلیون‌ها نفر بیلیون‌ها دلار خرج کرده‌اند تا بلکه به سطوح عمیق‌تر آرامش درونی برسند. برخی توانسته‌اند تا حدودی افکار، روابط و کمدهای لباس خود را مرتب کنند و بعضی به شدت می‌کوشند تا به پاسخ مناسب دست یابند؛ پاسخی که آنها را از درد و رنج رها کند. اما هیچ راه فراری وجود ندارد. با فرار کردن از درد، نمایش نامه مان را تداوم می‌بخشیم و هر روز گذشته مان را به دنبال خود می‌کشیم. در حالی که گذشته درست زیر لایه رویی آگاهی ماست و بر هر حرکتمان سایه می‌اندازد و شکست‌ها و دردهای پیشین را به یادمان می‌آورد، نمی‌توانیم قدر جایی که هستیم و کاری را که می‌کنیم بدانیم. برای آشتی کردن با داستان خود باید متعهد شویم رفتاری را که درد ما را بی‌حس می‌کند، کنار بگذاریم. برای التیام یافتن باید دست از تعقیب «لحظات خوش» بکشیم. من فکر نمی‌کنم راه ساده ای وجود داشته باشد. اما قول می‌دهم که راه مستقیم به آرامش و رضایت پایدار به مراتب ساده‌تر از راه پر پیچ و خم جست و جو، سعی کردن و شکست خوردن‌های پیاپی است. (fa) |
