|
so:text
|
Myślę, że każdy wykonawca taki ma . Musi mieć. Kiedyś nosiłem w nim mikrofon, a potem włożyłem do środka moje ołówki, mój nożyk, mój mały notatnik, moje pióro, moją gumę, moje temperówki. Gdy zaobserwowałem coś śmiesznego, ironicznego, smutnego, nonszalanckiego, otwierałem wtedy swój podręczny warsztat pisarski. Ale zauważyłem, że przestałem zabierać go ze sobą, coraz częściej leżał w kącie. Myślę, że zacząłem mieć dość ciągłego upewniania siebie, udawania, sprawdzania, czy zachowaniem dorastam, czy nie dorastam do statusu legendy. A potem przestałem już chcieć to wiedzieć. Zrozumiałem: przelicznik walutowej jednostki bycia legendą był dla mnie wtedy niekorzystny. Czy miałem zatem nadal pozwalać sobie na te wielkie czarne dziury na wprost ceny, gdzie – jak wiedziałem – jest tłum, lecz nie widziałem nikogo. I śpiewać te same utwory, które wykonywałem w wieku 20 lat. Dałem więc sobie spokój. Odłożyłem futerał. Ale teraz znalazłem go znowu. (pl) |
