|
so:text
|
Եղածը հավասար է չեղածին։ Ահա իմաստության փիլիսոփայության բանաձևը։ Բոլորն ունեն չծնված որդիներ, չծնված քույրեր, չծնված եղբայրներ։ Այսինքն նրանք կան, բայց դեռ չեն ծնվել։ Ծնվելը և մահանալը պատահականություն են, բնության խաղ։ Իսկ որ նրանք կան, բայց չծնված, հաստատ է։ Այնպես, որ Կիկոսի մահը հավաստի է, իրողություն, բնության փաստն է, իսկ նրա չլինելը՝ պատահականություն։ Հովհ. Թումանյանի հերոսը լալիս է փաստի վրա, և ոչ թե պատահականության։ Կյանքի աբսուրդը ռեալականություն է, մեր գիտեցած առօրյականությունը՝ ժամանակի սահմանափակ պայմանականությունը։ (et) |
