|
so:text
|
Zebrała się wielka ciżba i wielu obecnych odczuwało większy żal i smutek po śmierci Wilhelma niż radość w oczekiwaniu na widok mąk i śmierci jego zabójcy. Ku rozczarowaniu gawiedzi Gerard okazał się mężny i opanowany. Zacisnął zęby, gdy na podeście przed Ratuszem rozżarzonym żelazem przypalano mu rękę, która oddała śmiertelny strzał, aż pozostał z niej tylko zwęglony kikut. Dopiero gdy rozpalone do czerwoności kleszcze zaczęły mu szarpać ciało, z gardła zamachowca wydobyły się stłumione okrzyki bólu. Katowscy pachołkowie zaczęli go żywcem ćwiartować, rozcinając ciało od dołu ku górze. Wtedy wyprężył się, spojrzał płonącymi z nienawiści oczami na tłum i wykrzyknął:
– Przeklinam was wszystkich, pozbawieni duszy kalwiniści! Was, wasze dzieci i wnuki! Jeszcze za sto lat moje przekleństwo spadnie na was i na wszystkich mieszkańców bezbożnych Niderlandów! (pl) |
