so:text
|
Ես պատկերացրեցի՝ ինչպես էին փոքր երեխաները երեկոյան խաղում հսկայական դաշտում՝ տարեկանի արտում։ Հազարավոր երեխաներ, իսկ շուրջը՝ ոչ ոք, ոչ մի մեծահասակ՝ ինձնից բացի։ Իսկ ես կանգնած եմ ժայռի ծայրին՝ անդունդի եզրին, հասկանո՞ւմ ես։ Եվ ես պետք է երեխաներին բռնեմ, որ չընկնեն անդունդը։ Հասկանո՞ւմ ես, նրանք խաղում են և չեն նկատում՝ ուր են վազում, իսկ ես այս ու այն կողմ եմ ընկնում ու նրանց բռնում, որ չընկնեն։ Պաշտպանել երեխաներին տարեկանի արտում՝ անդունդի եզրին։ Գիտեմ, որ հիմարություն է, բայց դա միակ բանն է, որը ես իսկապես ուզում եմ։ Երևի ես հիմար եմ։ (et) |