|
so:text
|
Najstarszy syn Karola I – jedynego angielskiego władcy, który skończył na szafocie – był całkowitym przeciwieństwem ojca. Odzyskał tron nie ze względu na osobiste przymioty, lecz z powodu zaskakująco korzystnego dla Stuartów rozwoju wypadków. Jednak – ku zdumieniu wielu obserwatorów – jako król Karol II okazał się całkiem skuteczny. Prowadził sensowną politykę zagraniczną, umiał radzić sobie z kryzysami wewnętrznymi, a także nawiązać dość dobre relacje z poddanymi. Pomagały mu w tym z pewnością bezpośredniość i poczucie humoru – w przeciwieństwie do swego młodszego brata księcia Yorku, uważanego za sztywnego bufona, Karol cieszył się opinią „swojego chłopa”, który nie stroni od wina i dobrej zabawy oraz z każdym potrafi znaleźć wspólny język. Jego panowanie przyniosło zmiany – odeszła ciężka i ponura atmosfera poprzedniej dekady. Po latach wojen domowych i rządów Republiki oraz Cromwella była to dla Anglików, a zwłaszcza londyńczyków, miła odmiana. (pl) |
