|
so:text
|
W latach dwudziestych, w pierwszej połowie lat trzydziestych kultura radziecka znajdowała się w stadium maksymalnego rozkwitu. W tym okresie kultura radziecka wykazywała niebywały dynamizm, krzyżowały się i ścierały ze sobą najrozmaitsze prądy – od naturalizmu do skrajnego formalizmu. Trwała ożywiona dyskusja kulturalna i co najważniejsze – dyskutowano dziełami sztuki, a nie tylko słowami. Należy wspomnieć, że Lenin unikał wszelkiej ingerencji w metody twórcze artystów twierdząc, że nie można wtrącać się do tego, czego się nie zna. Od drugiej połowy lat trzydziestych, a więc w okresie panowania kultu Stalina, w imię dogmatów tzw. realizmu socjalistycznego – przystąpiono do skrajnego ograniczania twórczości artysty, do dyktanda jego twórczości, wymagano sztuki panegirycznej, twórczość zastąpiono apteką środków artystycznych. (pl) |
