|
so:text
|
Ili ĉiam sin bugris iomete, ekde la komenco. Kaj kiel priskribi la miron de Jonathan kiam, en Parizo, li dormis kune kun tiu infano —tiam apenaŭ sepjara— kiu, turnante sian dorson al li, duondormiĝis kutime metante la gluteojn en la kavon formitan de liaj femuroj. Serge reprenis tiun pozicion matene: kaj unu fojon, nenion dirante, li glitigis la manon post si, prenis la membron kiu sterniĝis inter la kavo de siaj gluteoj kaj, movante la koksojn, li metis ĝin al si ĵus sur sian truon. Jonathan ne kuraĝis moviĝi kaj ŝajnigis ankoraŭ dormi. Sed tiun saman vesperon li memoris la geston de la etulo kaj, kiam ili enlitiĝis, post interŝanĝi multajn karesojn, la matena pozicio repreniĝis; kaj ĉar la truo de la infano ankoraŭ estis salivkovrita, Jonathan enŝovis la membron. Li ne imagis, ke tiu loko estas tiel elasata. Post kiam li enpuŝis po ĉirkaŭ unu fingron laŭ la longo, li simple aŭdis Serge flustri, per trankvila voĉo: (et) |
