|
so:text
|
والدینم اغلب به من و برادرهایم یادآوری می‌کردند که پولی ندارند تا برای مان به ارث بگذارند، ولی الان فکر می‌کنم که آن‌ها خاطرات ارزشمندشان را به ما منتقل کردند و به ما اجازه دادند تا زیبایی غنچه دادن ویستریا، ظرافت سخن و قدرت تعجب کردن را درک کنیم. حتی بیشتر، آن‌ها به ما پایی برای رفتن به سمت آرزوها، رویاهای‌مان و به سمت ابدیت دادند. تمام این‌ها توشه ای کافی برای ادامهٔ زندگی مان به تنهایی بود. در غیر این صورت، ما بی هدف خود را درگیر انتقال دادن، بیمه کردن و مراقبت از اموال مان می‌کردیم. (fa) |
