|
so:text
|
Aleksander III pod wielu względami nie był podobny do ojca, człowieka o wyjątkowych talentach towarzyskich, miłego, wesołego, czarującego kobiety, uosobienia elegancji i dystynkcji. Aleksander III, olbrzymiego wzrostu, był niezgrabny w ruchach i miał skłonność raczej ku abnegacji. Wykształcenie jego było zaniedbane, gdyż cesarzem miał być jego starszy brat, wielce popularny Mikołaj, który umarł, nie doczekawszy się korony. Aleksander III wykazał trzy cechy: 1) umiejętność wysuwania zdolnych ludzi, 2) umiejętność wzięcia cugli w rękę w tym sensie, że za czasów jego panowania nie nim rządzili, ale niewątpliwie on sam rządził, sam decydował, sam zmieniał kierunek polityki rosyjskiej czasami w sposób bardzo krańcowy, 3) umiejętność konsekwentnego utrzymywania raz postanowionej linii. Dodaj do tego niewątpliwą prawość charakteru, a stwierdzimy obecność wielu elementów pożądanych u każdego władcy. Mimo bardzo skromnego mniemania, które miał o samym sobie, i mimo antypatii, którą wzbudzał w publicystyce europejskiej jako żywy symbol autokracji, historia przyszłości postawi go w rzędzie władców, którzy zdali swój monarszy egzamin. (pl) |
