|
so:text
|
Gdy wszystko traci dla nas znaczenie i pozostaje nam tylko świadomość Kṛṣṇy, osiągamy najwyższą doskonałość. Dlatego pasterki z Vṛndāvany są tak wzniosłe. Nie mogły zapomnieć o Kṛṣṇie ani na chwilę. Kiedy Kṛṣṇa szedł do lasu z krowami i cielętami, pasterki czuły niepokój. "Kṛṣṇa spaceruje boso" - myślały. "Na ścieżce leżą kamienie i ciernie. Pewnie ranią Jego lotosowe stopy - tak miękkie, że gdy kładzie je na naszych piersiach, nawet one wydają się twarde". Pochłonięte całkowicie tymi myślami płakały. Tak bardzo pragnęły ujrzeć Kṛṣṇę powracającego wieczorem do domu, że stały na ścieżce i wypatrywały Go. Na tym polega świadomość Kṛṣṇy. (pl) |
