|
so:text
|
ما شکوهی فراموش شده، نادیده گرفته و رها شده‌ایم. ما نوری مستقر در پس پرده‌ایم. خلاقیتی محرومیت دیده‌ایم. نیروهای شادمانه‌ای هستیم در انتظار رهایی. این دیگران نیستند که شکوه ما را فراموش کرده‌اند، خودمان آن را فراموش کرده‌ایم. اگر بخواهیم به هر قیمتی که شده این شکوه را بزرگ کنیم و آن را به دیگران بشناسانیم، کار حقیری کرده‌ایم، به تحقیر خود پرداخته‌ایم. چرا باید مضطرب باشیم؟ اگر گفته‌های مریکارهٔ خردمند را به زبان دیگری بیان کنیم، می‌توانیم بگوییم نیروهای حیات همانند رودخانه‌ای هستند قدرتمند، که قابل پنهان کردن نیست و بالاخره روزی سدی را که شما به روی آن بسته‌اید، خواهند شکست. (fa) |
