|
so:text
|
دلا دیگر نمی‌نالی به زاری // سر راحت به بالین می‌گذاری // تو صاحب‌درد بودی ناله سر کن // خبر از درد بی‌دردی نداری. // بنال ای دل که رنجت شادمانی‌ست // بمیر ای دل که مرگت زندگانی‌ست // مباد آن‌دم که چنگ نغمه‌سازت // ز دردی برنیانگیزد نوایی // مباد آن‌دم که عود تار و پودت // نسوزد در هوای آشنایی // دلی خواهم که از او درد خیزد // بسوزد، عشق ورزد، اشک ریزد! // به فریادی سکوت جان‌گزا را // به‌هم زن، در دل شب، های‌وهو کن // دگر یارای فریادت نمانده‌ست // چو مینا گریه پنهان در گلو کن // صفای خاطر دل‌ها ز دردست // دل بی‌درد همچون گور سرد است! (fa) |
