|
so:text
|
Zapatero mobilizował swój elektorat nie wokół kwestii społeczno-gospodarczych, tylko kulturowych. Działania jego rządu skupiały się na podstawowych liberalnych rozwiązaniach , nie na wyrównywaniu społecznych nierówności, wspieraniu pracy przeciw kapitałowi czy ochronie pracowników zatrudnionych na umowy czasowe. W obliczu kryzysu, podobnie jak większość jego europejskich kolegów, Zapatero nie był w stanie zaproponować żadnej alternatywnej odpowiedzi, innej niż ta, która powstała w globalnych instytucjach kapitałowych. Uosabiany przez Zapatero model lewicowości, którego radykalizm kończył się zawsze tam, gdzie w grę wchodziły „zasady rynku”, ponosi dziś w Hiszpanii ostateczną klęskę. (pl) |
