|
so:text
|
وقتی در میان زندانیان و گردانندگان اردوگاه‌های کار اجباری بنگرید، حیواناتی را پیدا می‌کنید که در تخیل نمی‌گنجند. معتقدم که ممیزین زمان جنگ در وزارت کشور نمونه‌ای از این پدیده بودند. در حقیقت آنها بودند که باید پشت میله‌ها حبس می‌شدند. اکنون تمام تلاشم را می‌کنم تا خشمی را که نوشته‌ام را دربارهٔ آنان بیدار می‌کند فرو بنشانم، ولی حقیقت فکر کردن دربارهٔ آنها وهمه آن مسائل باعث می‌شود که از خشم بلرزم. اینقدر تنفرم از آنها عمیق است. در حوالی پایان جنگ قراری با برخی از دوستانم گذاشتم: اگر به نقطه‌ای رسیدیم که مسئله مرگ پر افتخار صد میلیون مطرح شد و هر ژاپنی باید خودکشی می‌کرد. قول دادیم در مقابل وزارت کشور یکدیگر را ملاقات کنیم و قبل از خودکشی ممیزین را بکشیم. باید صحبتم را دربارهٔ ممیزین در اینجا به پایان ببرم. مرا زیاد هیجان زده می‌کند، و این برای من خوب نیست. (fa) |
