|
so:text
|
Մեր ազատության, անկախության հաստատման առաջին օրը ես ուրախությունից ամբողջ գիշեր չքնեցի. երկրորդ օրը գնացի, նամակ տվեցի, թե կուզեւմ այստեղի ժողովրդի համար Հայաստանում տուներ շինել։ Շատերը կերթային Ֆլորիդա, Նյու Յորք, Արիզոնայի տաքուկ տեղեր, որ պաղ տեղեր չմնան, ես ալ ըսի, եթե այդպես է՝ երթանք Հայաստան։ Հենց այդ մարդիկ ունին ամենաշատ ուսումը, գաղափարներն ու դրամը։ Բայց չկրցա համոզիլ։ Ինձի կըսեն՝ պարոն Վահագն, Հայաստան հանգիստ չէ, պատերազմ կա, ինչպե՞ս մենք մեր զավակները, մեր թոռները առնինք ու հոն երթանք։ Դարձյալ համոզեցի, ասի՝ մենք ավելի ուժեղ բանակ ունինք, հաղթել ենք Ադրբեջանը, երթանք հոն՝ երկիր։ Չհամոզվեցին... Բայց երեխաներ կտեսնամ, կուգան այստեղ իրենց մեծ հոր, մեծ մոր հետ պտույտի. այդ երեխաները չեն ուզի հետ երթալ, կսիրեն երկիրը, բայց... Սփյուռքի սերը, անհավատալի սեր է Հայաստանի հանդեպ... (et) |
