|
so:text
|
قدم زدن در سارایوو بسیار فرح بخش بود و گم شدن در آن ناممکن. اگر کسی نمی‌دانست کجاست، آن قدر سرازیری را می‌رفت تا به رودخانه برسد و از آن جا همه جا معلوم بود. اگر کسی خسته می‌شد می‌توانست در کافه ای بنشیند و قهوه ای بنوشد یا اگر گرسنه بود در رستوران کوچکی، پای گوشت بخورد. زندگی خوب بود. دست کم " دراگان " این طور یادش می‌آمد. می‌اندیشید این‌ها همه می‌تواند ساخته و پرداخته ذهنش باشد. می‌داند که حالا دیگر نمی‌تواند پیاده از یک سر شهر به سر دیگرش برود. گرباویچا، به طور کامل، در اختیار مردان روی تپه‌ها قرار دارد و حتی نزدیک آن رفتن خودکشی است… هر روز اندکی از سارایوویی که در خاطرش ماندگار بود، از چنگش در می‌رود، مثل آبی که کف دست‌هایش بگیرد و نداند وقتی از لای انگشت‌هایش بریزد، چی می‌ماند. مطمئن نیست به خاطر نیاوردن خود زندگی و نیز زیستن در شهری زیبا چطور چیزی است. در آغاز جنگ، کوشید در برابر از دست رفتن شهر بجنگد، کوشید آنچه را که می‌تواند مصون نگاه دارد. وقتی ساختمانی را نگاه می‌کرد، می‌کوشید آن را همان‌طور که زمانی بوده ببیند و وقتی به کسی که می‌شناخت نگاه می‌کرد، می‌کوشید تغییرهای ظاهری و رفتار وی را نادیده بگیرد، اما به مرور زمان، هر چیز را آن طور که بود می‌دید و سپس روزی متوجه شد دیگر، حتی در ذهن هم، با ناپدید شدن شهر نمی‌جنگد. آنچه پیرامون خود می‌دید، برایش تنها واقعیت بود. (fa) |
