|
so:text
|
Nie jest to suchy opis, wspomnienie wojny. W wielu wierszach Teresy Ferenc następuje stopienie się osoby dziewięcioletniej dziewczynki z tamtych lat i dojrzałej kobiety. Jest tu strach dziecka i jednocześnie obawa matki o los swoich dzieci. Co więcej, w poetyckiej wizji autorki zabicie człowieka równa się z jednoczesnym zniszczeniem dla niego całej ziemi. Wiersze Teresy Ferenc to przede wszystkim pochwała życia, to hołd składany Ziemi-rodzicielce, owej antycznej greckiej Demeter lub rzymskiej Cererze. Stąd też większość utworów poetyckich, zawartych w tomiku Zalążnia, to wiersze o narodzinach, macierzyństwie i naturze, która nieustannie tworzy życie. Wiersze te nie są tylko rejestracją funkcji kobiety, notatnikiem własnych, indywidualnych przeżyć. Poetka potrafiła nadać swoim przeżyciom miarę symbolu, znalazła naturalną analogię do funkcji Ziemi, będącej ową życiodajną, antyczną Demeter. Jak w każdej dobrej poezji, mamy tu do czynienia nie tylko z autentycznym przeżyciem, ale i z jego uogólnieniem. (pl) |
