|
so:text
|
به‌تدریج واقعیت به پوچی بدل می‌شود. /تو این حرف به‌جامانده از قلم را می‌خوانی/و باز سرزنش می‌کنی، مثل پوست که مورچه را/ به‌خاطر کندی‌اش. /به یاد بیاور که مردم از خانه‌های‌شان بیرون نمی‌آیند مگر به‌دلیلی: /کرایه خانه پریده است، تحت‌فشار قرار گرفته‌اند؛ / فقط آینده فضای بی‌نیاز/به آنهاست. / از طرفی گرفتن صور فلکی که سرعت برای آنها- مصیبتی است، /ماهیت حضورشان، عدم است. یعنی هستی‌شان معلول نیستی‌ست. /و این‌چنین، پس از سال‌ها به شاهدان جنایات بزرگ تبدیل می‌شوند. /روزها -جالب‌تر از زندگی؛ و صدا به صورت علایم/و نشانه‌های متن درمی‌آید. اگرچه نه تلسکوپی در انتظار توست، /نه خاطره‌ای. (fa) |
