|
so:text
|
در ایران امور استمرار ندارند، نه در صنعت و نه در علم. سازمان ملی دانشگاه‌ها که توسط دکتر پاکدامن و تعدادی از استادان ایجاد شده بود، گفته بود ریاست دانشکده‌ها انتخابی باشد. در آن زمان ۳۶ استاد در رشته جامعه‌شناسی بود. من تابستان سال ۱۳۵۷ با ۳۳ رئیس انتخابی دانشکده شدم. بعد از انقلاب از این ۳۶ استاد، ۳۰ نفر رفتند و در دانشگاه‌های مختلف دنیا مثل آلمان، فرانسه، استرالیا، کانادا، آمریکا و... جذب شدند. یعنی نسل قبلی رفتند. مثلاً دکتر بهنام و همسرش خانم ویدا ناصری به فرانسه رفتند. سیاوش امینی، رادمیک استپانیان، جلیل دهقان به آلمان رفتند، عده‌ای به اتریش رفتند، ادیبی به استرالیا رفت، نظامی به شیکاگو رفت و از آنجا دانشگاه ریاض او را استخدام کرد و تا بازنشستگی همان‌جا بود. یعنی همه اینها پراکنده شدند و تنها من و فیروز توفیق ماندیم که بعداً از دانشگاه کنار گذاشته شد و من هم بازنشسته شدم. کسانی که از آن گروه در دانشکده ماندند کسانی چون دکتر ساروخانی و دکتر غلامعباس توسلی و دکتر وثوقی ماندند. نسل جدیدی آمد که نتوانست کاری بکند. (fa) |
