|
so:text
|
Gdy był księciem Walii, matka odsunęła go od władzy. Opinia publiczna, zwłaszcza jego poddanych niekonformistów, surowo osądziła tryb życia, który dotychczas zdawał się być poświęcony rozrywkom. Ale Edward VII miał zdrowy rozum, dobroduszność, takt. Ponieważ dużo podróżował, znał Europę, personel mężów stanu we wszystkich krajach i granice władzy Anglii. Gdy on miał w Paryżu wielu przyjaciół, i to nawet wśród mężów republikanów, jego siostrzeniec Wilhelm II powziął do niego prawdziwą nienawiść. W oczach cesarza kapryśnego, podejrzliwego, romantycznego książę Walii uosabiał tę spokojną pewność siebie Anglików, która go zbijała z tropu i drażniła. Po kilku obrazach publicznych i prywatnych wuj w końcu nabrał również wyraźnej odrazy do swego siostrzeńca. Antypatia tych dwóch ludzi miała odgrywać rolę drugorzędną, ale realną w ewolucji polityki europejskiej od 1900 r. do 1910 r. (pl) |
