|
so:text
|
Калі за кампаніятара – кавальскі молат, тады прыходзіцца гарлапаніць з усёй моцы. А калі надходзіў вечар, ішов да ракі, за ваколіцу, і спяваў, спяваў. Народныя песні, лірычныя, ваенныя, вясельныя. У арміі і перад гледачамі давялося выступаць. Хваляваўся так, што і зараз – прыгадваю – той халадок страху перад самым выхадам на сцену адчуваю: а што, калі падвядзе. Захлынецца голас? Тады ўсё. Не да смеху было… Выходзіў і думаў: галоўное пачаць. Пайшоў акомпанемент, вылецелі першыя гукі, першыя словы, узяў вышэй… слухаецца голас, не падвёў. Забыў пра залу, куды падзелася хваляванне. Сядзяць, маўчаць, слухають уважліва. Па тварах адчуў: змог закрануць душу… (uk) |
