|
so:text
|
بسیاری از ما با پیروی از باور «ما می‌دانیم چه چیزی برای فرزندمان خوب است»، به پاداش و تنبیه متوسل می‌شویم تا آن‌ها را وادار کنیم کاری را انجام دهند که به نظر ما درست است. می‌توانیم این کار را تا آن جایی ادامه دهیم که نه تنها در مجبور کردنشان به انجام کاری که می‌خواهیم، توفیقی به دست نیاوریم بلکه رابطه خودمان با آنان را نیز تخریب کنیم. حتی اگر فرزندانمان موفق شوند و به جایی برسند که فکر می‌کنیم خوب و درست است، چون آن‌ها را به انجام کاری مجبور کرده‌ایم که مطابق میل ما بوده است و نه خودشان، این احتمال وجود دارد نزدیکی و صمیمیتی که خواهان آنیم را از دست بدهیم. البته برخی والدین می‌گویند اگر فرزندانشان در مسیری حرکت کنند که آن‌ها می‌خواهند، نبودن نزدیکی و صمیمیت اهمیت چندانی ندارد. این باور را هرگز قبول ندارم. عدم توفیق و ناتوانی در سهیم شدن موفقیت، نه برای والدین رضایت بخش است و نه برای فرزندان. (fa) |
